INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Karol Hubicki     

Karol Hubicki  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 1962-1964 w X tomie Polskiego Słownika Biograficznego.

  

 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Hubicki Karol (ur. 1814), polityk ziemiański. Syn Dionizego, właściciela dóbr Nakwasza w Złoczowskiem. Jako student filozofii Uniw. Lwow. poszedł na ochotnika do powstania 1831 r., bił się w 4. p. ułanów pod J. Dwernickim, a ranny pod Boremlem, dostał się do niewoli. Zesłany na Kaukaz, przesłużył 2 lata jako szeregowiec, nim go wyreklamował rząd austriacki. Osiadłszy na wsi, H. utrzymywał luźny kontakt z patriotycznym podziemiem. W r. 1846 zostać miał powstańczym dowódcą obwodu złoczowskiego, ale uchylił się od tego obowiązku. Po wybuchu rewolucji 1848 r. wziął udział w delegacji adresowej wyprawionej ze Lwowa do cesarza. W drodze do Wiednia zboczył z Krakowa na Poznań, by w imieniu delegacji nawiązać stosunki z tamtejszym Komitetem Narodowym. Po tygodniu działalności w Wiedniu wrócił w połowie kwietnia do Lwowa, brał udział w zawiązaniu Rady Narodowej i z jej ramienia jeździł jako obserwator na zjazd polityczny polski we Wrocławiu. W Radzie Narodowej należał do grupy kierowniczej i trzymał się lewego skrzydła, współpracując m. in. z W. Heltmanem. W czerwcu 1848 r. został obrany w Olejowie posłem na sejm wiedeński. Parokrotnie występował z interpelacjami do rządu, a 6 IX wywołał wrzawę w Izbie, gdy w toku dyskusji nad sprawą zniesienia pańszczyzny oskarżył publicznie gubernatora Stadiona o nierzetelne wpływanie na głosujących, posłów chłopskich. Podczas rewolucji wiedeńskiej wyróżnił się w dyskusji nad adresem swą radykalną postawą; należał też do opozycji w czasie obrad Sejmu w Kromieryżu. Po jego rozwiązaniu wrócił do życia prywatnego; w r. 1849 ożenił się z Anielą Sierakowską. W r. 1861 został obrany do Sejmu Krajowego z kurii wielkiej własności w Złoczowie, z kolei zaś do Rady Państwa w Wiedniu. Latem t. r. z ramienia Koła Polskiego jeździł do Pesztu na rokowania z Węgrami. Jako gorliwy korespondent Tow. Gospodarskiego został H. naczelnikiem obwodowym organizacji białej w Złoczowie; należał też do założycieli liberalnego „Dziennika Polskiego” we Lwowie. W kwietniu 1863 r. został dokooptowany do lwowskiego Komitetu Galicji Wschodniej i pod kierunkiem A. Sapiehy trudnił się zbrojeniem oddziałów powstańczych. Jako komisarz u boku gen. Wysockiego wziął udział w nieszczęśliwej wyprawie na Radziwiłłów. Oponował ostro przeciw podporządkowaniu Komitetu Rządowi Narodowemu, lecz gdy Komitet został rozwiązany, H. współpracował lojalnie z gen. E. Różyckim i płkiem Strusiem. Uniknąwszy aresztowania, wrócił H. w l. 1865–9 do pracy w Sejmie: zasiadał w kilku komisjach, zabierał głos w sprawach serwitutowych, propinacyjnych, szkolnych, na ogól w duchu konserwatywno-ziemiańskim. Dn. 2 III 1867 r. glosował ulegle za obesłaniem Rady Państwa. Wkrótce potem zbliżył się ponownie do A. Sapiehy, a w r. 1868 obrany sam do Rady Państwa uprawiał opozycję przeciw F. Ziemiałkowskiemu. W r. 1870 wycofał się z życia politycznego. W r. 1871 zjawiał się na odczytach w Tow. Rzemieślniczym «Gwiazda». Żył jeszcze w r. 1880.

 

Podob.: Gawroński F., Rok 1863 na Rusi, Lw. 1902 I 107; – Wurzbach, Biogr. Lexikon; Uruski; – Barwiński E., Z. Kaczkowski w świetle prawdy, Lw. 1920; Helfert J., Geschichte der österr. Revolution, Wien 1907; Kieniewicz S., Adam Sapieha, Lw. 1939; Knot A., Miscellanea do dziejów 1848 r. w Galicji, „Sobótka” 1948 s. 206–8; Kunaszowski H., Życiorysy uczestników powstania listopadowego, Lw. 1880; Stebelski P., Lwów w 1848, „Kwart. Hist.” R. 23: 1909 s. 355, 358, 509, 517; Stella-Sawicki J., Galicja w powstaniu styczniowym, Lw. 1909 s. 57, 64, 84, 97, 107; Tyrowicz M., Polski kongres polityczny we Wrocławiu, Kr. 1946; Widmann K., Franciszek Smolka, Lw. 1886 s. 149, 204, 386, 479, 604, 707; Žáček V., Čechove a Polaci r. 1848, Praha 1948; – Baranowski I., Pamiętniki, P. 1923; Horoszkiewicz J., Notatki z życia, Wr. 1957; Limanowski B., Pamiętniki, W. 1958; Smolka F., Dziennik, W. 1913; Sprawozdania stenograficzne Sejmu Krajowego 1861–9; Szajnocha K., Korespondencja, Wr. 1959; Ziemiałkowski F., Pamiętniki, Kr. 1904 I 26, 40, II 16 n., 62 n., 92, 145, III 26, 66, 127, 144, 148, 164, 174, IV 305.

Stefan Kieniewicz

 
 

Powiązane artykuły

 

Obrona Warszawy w 1831 r.

Powstańcy i cywile opanowali miasto już 30 listopada 1830 r. Namiestnik carski i garnizon rosyjski ewakuował się. Warszawa stała się centrum polityczno-administracyjnym i wojskowym powstania listopadowego,......
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.